ΜΕΡΟΣ 4 (ΙΙΙ)

Όλα είναι λάθος μαθημένα, και κάθε φορά πρέπει να κάθεσαι να αναλογίζεσαι τα πάντα και

τις αποφάσεις σου. Ότι νομίζεις ότι είναι σωστό ή λάθος, και κάθε φορά είσαι πάλι απτήν αρχή

Κουρασμένος Μου λείπουν τα παρασκευοσαββατα, το μεθύσι μέχρι το πρωί, δεν με νοιάζει αν είναι χειμώνας ή καλοκαίρι, απλά μαρεσει όταν ξημερώνει με τους ανθρώπους που αγαπάω αυτήν την εκείνη την δεδομένη στιγμή, που είμαι μαζί τους. Ολα μας συνδεουν και ειμαστε ενα μεταξυ μας, εχουμε τοσα να μοιραστουμε και να νιωσουμε. Αλλα θα ειναι μονο γιαυτο το ξημερωμα, ισως παλι σε καποιοις μηνες, χρονια ή και ποτε. Τοχω συνηθησει πλεον τωρα στα 30 μου, αυτες οι ευθηγραμμισεις των ψυχων. Ολα ειναι για λιγο και ολα ειναι για παντα, δεν μπορουν να με στεναχωρουν...νομοιζω δηλαδη. Ολοι ειναι μακρια, αν ειμασταν ολοι μαζι παντα ισως βαριομασταν, ισως καλυτερα ετσι, τουλαχιστον εχουμε κατι να πουμε ουσιαστικο. Μου λειπουν οι αληθηνες σηζητησεις. Ποσα χαραμισα? Απο ολα τα πραγματα? Δεν ειναι σωστη η λεξη πραματα, γιατι δεν μπορω να συμπεριλαβω, αισθηματα, ανθρωπους, καταστασεις, ιστοριες, κτλπ. Δεν θελω να ξεχασω αλλα δεν θελω και να θυμαμαι. Καποιο νοημα να βρεις, το τελος του κατι, και ολα αυτα τα διαφορα, απαντασεις, ερωτησεις. Ολα αυτα τριγυρο αφθερετα, φθαρμενος.