Το είδωλο σου είναι κρυμμένο ανάμεσα σε στοίχους και τραγούδια, που νομίζεις ότι δεν τα καταλαβαίνει κανείς άλλος εκτός σένα. Γίνεσαι φάντασμα. Και ο θεός χαμένος ανάμεσα σε λευκούς ήχους του ραδιοφώνου. Δεν τα παρατάς, απλά το αφήνεις, ποιο απτά δυο σου μοιάζει πως είσαι δυνατός ή δειλός. Δεν έχω αποφασίσει. Πρέπει να πονάω πάντα περισσότερο από σένα, έτσι έχω μάθει.


Το απέραντο σχήμα σου, διάσπαρτα νευρωνικά δίκτυα, ένας μικρός νευρωτικός σπασμένος Ιησούς. Πίνεις ήλιους και νιώθεις ακόμα κρύος, όλοι σου οι αισθητήρες πάλλονται σαν γάλα στα χείλη τις. Περιμένεις να κοιμηθεί πάλι, να τρυπώσεις στο ζεστό κορμί της, έχεις κρύψει ένα μικρο ξυράφι στο στόμα σου, και πλησιάζεις προσεκτικά στο πρόσωπο της, θέλεις να κόψει κατά μήκος του κάτου χείλους μια γραμμή να κλέψεις λίγο αίμα για τις δικές σου πληγές.