Παρατήρησα κάτι, πολλές φορές όταν πέφτω να κοιμηθώ και συνήθως εκεί, βάζω τον αντίχειρα μου μέσα στην παλάμη μου, μέσα στην χούφτα μου, όπως κάνουν τα μωρά, το παρατήρησα να το κάνω και τυχαία στο δρόμο ή μέσα στο μετρό. Γιατί?



Ασημένια μάτια

κόβω τις άκρες τον δαχτύλων μου, τις κορυφές του αποτυπώματος, εκεί που ξεκινάει η σπείρα. Έλα κοιμίσου μαζί μου να με προσέχεις.


Ένα τελευταίο τσιγάρο και θα κοιμηθώ.

Δεν υπάρχουν γράμματα πια, και η καρδιά είναι σαν παιχνίδι.
Θέλω να πιω κάτι να με λυτρώσει, ουίσκι γλυκό δεν υπάρχει νομίζω, η άγνοια σου είναι ηλίθια αλλά εγώ συνεχίζω να ασχολούμαι.


Μαθητευόμενος για πάντα.


Ένα κόκκινο βαθύ ξενοδοχείο, ένα κρεβάτι σαν πληγή, ένα τραγούδι που είναι στο repeat, χυμός μήλου, φωτογραφίες, μισοκαπνισμένα τσιγάρα, ο ανεμιστήρας σκόρπισε τις στάχτες παντού, γυμνός στο παράθυρο, πρωινός καφές για αντίδοτο.
Το να ξεχνάς και να μην σκέφτεσαι, μια αόρατη αναμονή.
Τίποτα.
Άλλη μια τελευταία φορά και θα το κλείσω.
Μου λες γίνεσαι λυπηρός για να σε συμπαθήσουν, ανοίγεσαι και ελπίζεις να συνδεθείς.
Το άρωμα είναι νεκρό και η σπατάλη κόσμημα για τα όνειρα.
Οι πέτρες πάντα ζούνε και το νερό πεθαίνει.