Από μικρο παιδί το έχω αυτό, όποτε αρρωσταίνω, πάντα είχα ένα κόλλημα, να φέρνω τις παλάμες μου μπροστά στο πρόσωπο μου, ενωμένες σαν ανοιχτό βιβλίο. Τις κοιτάω, κολλάω, σαν να λάμπουν, άλλα οχι κάποιο λευκό φως, άλλα το δικό τους το χρώμα, αυτό το ανθρώπινο. Όσο κοιτάω άλλο τόσο χάνομαι και οι παλάμες μοιάζουν να μεγαλώνουν, να κλέβουν όλο το ενδιαφέρον μου. Σαν να βυθίζομαι μέσα τους. Δέρμα, αυλάκια, γραμμές, χαρακιές, χρόνος. Μια ύπαρξή απο μονή της, ενα ζωντανό ανεξάρτητο ον. Δεν μένουν ποτέ δίχως παρέα. Τα δάχτυλά, όλα μαζί, μια συντροφιά, αγγίζει το ένα το άλλο.